یکی از چالشهای مهم و پیچیده در گرامر زبان انگلیسی، نحوه استفاده صحیح و دقیق از دو ساختار فعلی Gerund (فعل ing دار) و Infinitive (فعل به صورت مصدر با to) است. این موضوع نه تنها برای زبانآموزان مبتدی، بلکه برای افرادی که در سطوح پیشرفتهتر قرار دارند نیز میتواند سردرگمی ایجاد کند. انتخاب بین این دو شکل فعلی معمولاً به قوانین گرامری خاصی بستگی دارد که گاهی تفاوتهای ظریفی را در معنای جمله ایجاد میکنند. بنابراین، درک عمیق این قواعد و تمرین مداوم برای به کارگیری صحیح آنها ضروری است.
Common Mistakes in English #44
اشتباهات رایج در زبان انگلیسی (شماره ۴۴)

در پست قبلی به نقش فاعلی افعال در ابتدای جمله اشاره شد و با ذکر مثال ها و جزئیات و نیز موارد استثنایی گفتیم که در اکثر موارد اگر فعل در ابتدای جمله حضور داشته باشد و جمله ما امری (دستوری) نباشد، بهتر است فعل به صورت ing دار و یا همان gerund استفاده شود.
در این پست نقش مفعولی فعل را مورد بحث قرار می دهیم و به تفصیل و با ذکر مثال هایی در مورد علت انتخاب فعل به صورت مصدر با to و یا به صورت ing دار (gerund) و در نقش مفعولی بحث می کنیم.
نکته اولی که لازم است در مورد انتخاب فعل به صورت مصدر با to و یا به صورت ing دار (gerund) ) و در نقش مفعولی بدانید این است که در چنین موقعیتی از هر دو مورد می توان استفاده کرد و انتخاب ما باید بر مبنای نکات دیگری باشد که در ادامه بیان خواهد شد. یعنی شما می توانید جمله ی زیر را
I enjoy reading books.
را به صورت زیر
I enjoy to read books.
نیز استفاده کنید، که معنی دو جمله به صورت زیر است:
من از کتاب خواند لذت می برم.
اما به نظر شما کدام جمله از لحاظ گرامری درست و کدام یک نادرست می باشد؟ و چرا؟
نکته ی مهمی که چنین موقعیت هایی برای تعیین نوع فعل ما (که آیا به صورت ing دار باشد و یا به صورت مصدر با to) در جمله اهمیت دارد، وجود و حضور فعل دیگری است که قبل از آن آمده است که در اینجا فعل مورد نظر enjoy (به معنی لذت بردن) می باشد. در واقع این فعل است که تعیین می کند، فعل دوم ما به صورت مصدر با to استفاده شود، و یا اینکه فعل ما ing بگیرد و به صورت Gerung استفاده شود.
انتخاب شما و دلیل این انتخاب تنها به افعالی بستگی دارد که بعد از آنها فعل بعدی که نقش مفعول جمله را هم دارد می تواند حضور داشته باشد. به عبارت دیگر برخی از افعال بعد از آنها فعل حتما باید به صورت مصدر با to باید استفاده شود و برخی دیگر برعکس آنها هستند و فعل بعد از آنها باید به صورت ing دار استفاده شوند. در اینجا لیستی از هر دو نوع این افعال با ذکر مثال هایی خدمت شما معرفی می گردد:

لیست افعالی که بعد از آنها فعل بعدی که در نقش مفعول جمله ظاهر می شود باید به صورت مصدر با to استفاده شوند به همراه مثال هایی عبارتند از:
- agree: I agreed to go to the party with my family.
- decide: The president decided to participate in the war against terror.
- deserve: Everyone deserves to have the right of freedom of speech.
- expect: I expect to see my boss in the company tomorrow.
- hope: We were hoping to get paid by the end of month.
- learn: He learned not to trust anyone around himself.
- need: She needs to learn how to treat her kids.
- offer: I offered to help my mom with home cleaning.
- plan: We are planning to watch a movie in the movie theater.
- promise: My friend promised to find me a nice apartment.
- seem: We seem to be in a new city.
- wait: I cannot wait to buy the new iPhone until next month.
- want: I don’t want to change my job in this company.

لیست افعالی که بعد از آنها فعل بعدی که در نقش مفعول جمله ظاهر می شود باید به صورت ing دار (یا همان gerund) استفاده شوند به همراه مثال هایی عبارتند از:
- admit: Our teacher admitted changing the schedule.
- advise: I advise proceeding (moving forward) with caution.
- avoid: She avoided looking at me in the meeting.
- consider(think about): I considered staying away from my bad friends.
- deny: I denied knowing about the accident guilty.
- involve: The course involved writing about all facts related to social problems.
- mention(say something): She mentioned seeing my brother at the party.
- recommend: I recommend practicing gerunds and infinitives.
- risk: Don’t risk losing your position in the company!
- suggest: I suggest reading more about this subject.
- enjoy: I enjoy reading books.
برای دیدن سایر مطالب مربوط به Common Mistakes یا اشتباهات رایج در زبان انگلیسی، کلیک کنید
Hi
How about for other verbs that there aren’t in above list?
Some additional verbs exist, and the verbs discussed in this post are not the only ones that follow those rules.